Hola, ¿qué tal? bienvenidos a Conviviendo entre Culturas, desde Canarias para el mundo.
Este episodio no es cómodo. No pretende serlo. Hoy abro las páginas que muchos quisieran cerrar: dictaduras que aplastaron voces, crímenes que se escondieron bajo banderas, silencios que aún gritan. Escucharás fragmentos de memoria y análisis que incomodan. Porque recordar es resistir. Porque el olvido también es violencia.
¿Qué lleva a un menor de edad, en la actualidad a adscribirse a la extrema derecha? Porque en los años 30, cuando acababan , por obligación en la Juventudes Hitlerianas, no tenían redes sociales como referencia, y no conocían los riesgos, pero hoy todo se aprende tecnológicamente hablando.
De nuevo: ¿qué lleva a un menor de edad, en la actualidad a adscribirse a la extrema derecha? Antes era por obligación; ahora la excusa es el desencanto. A veces pienso que es aburrimiento. Y no me creo que se parezcan más a sus abuelos, quienes , algunos también sufrieron una dictadura.
Pienso que el problema está en el sistema educativo, en no promover el debate, el pensamiento crítico, con charlas ñoñas que he sufrido, pero todo se lo tragan.
Si esta historia te removió, compártela. Si crees que hay algo que no debe callarse, escríbeme. Nos escuchamos en el próximo episodio.
Hello, how are you? Welcome to this podcast, from the Canary Islands to the world.
This episode isn't comfortable. It's not meant to be. Today I'm opening pages that many would like to close: dictatorships that crushed voices, crimes hidden under flags, silences that still scream. You'll hear fragments of memory and analysis that are unsettling. Because to remember is to resist. Because forgetting is also violence.
What leads a minor today to join the far right? Because in the 1930s, when they were forced into the Hitler Youth, they didn't have social media as a reference point, and they didn't know the risks, but today everything is learned technologically.
Again: what leads a minor today to join the far right? Before it was out of obligation; now the excuse is disillusionment. Sometimes I think it's boredom. And I don't believe they're any more like their grandparents, some of whom also suffered under a dictatorship.
I think the problem lies in the education system, in its failure to promote debate and critical thinking, instead offering the same tedious lectures I've endured, but they swallow it all.
If this story resonated with you, please share it. If you believe there's something that shouldn't be silenced, write to me. We'll talk again in the next episode.
Hallo, wie geht es Ihnen? Willkommen zu diesem Podcast, von den Kanarischen Inseln in die Welt.
Diese Folge ist nicht angenehm. Und das soll sie auch nicht sein. Heute schlage ich Kapitel auf, die viele lieber schließen würden: Diktaturen, die Stimmen zum Schweigen brachten, Verbrechen, die unter Flaggen verborgen wurden, Schweigen, das noch immer schreit. Sie werden Erinnerungsfetzen und Analysen hören, die verstörend sind. Denn Erinnern bedeutet Widerstand. Denn Vergessen ist auch Gewalt.
Was bringt einen Jugendlichen heute dazu, sich der extremen Rechten anzuschließen? In den 1930er-Jahren, als sie in die Hitlerjugend gezwungen wurden, gab es keine sozialen Medien als Bezugspunkt, und sie kannten die Risiken nicht. Heute hingegen lernt man alles digital.
Noch einmal: Was bringt einen Jugendlichen heute dazu, sich der extremen Rechten anzuschließen? Früher geschah es aus Pflichtgefühl; heute ist die Ausrede Desillusionierung. Manchmal denke ich, es ist Langeweile. Und ich glaube nicht, dass sie ihren Großeltern ähnlicher sind, von denen einige ebenfalls unter einer Diktatur gelitten haben.
Ich glaube, das Problem liegt im Bildungssystem. Es fördert weder Debatten noch kritisches Denken, sondern bietet immer noch dieselben langweiligen Vorlesungen an, die ich selbst schon ertragen musste – und die alles einfach schlucken.
Wenn dich diese Geschichte angesprochen hat, teile sie bitte. Wenn du glaubst, dass es etwas gibt, das nicht verschwiegen werden sollte, schreib mir. Wir sprechen in der nächsten Folge wieder darüber.
Bonjour, comment allez-vous ? Bienvenue dans ce podcast, des îles Canaries au monde entier.
Cet épisode est dérangeant. Il ne l'est pas. Aujourd'hui, j'ouvre des pages que beaucoup voudraient refermer : des dictatures qui ont étouffé les voix, des crimes dissimulés sous des drapeaux, des silences qui résonnent encore. Vous entendrez des fragments de mémoire et d'analyse troublants. Car se souvenir, c'est résister. Car oublier, c'est aussi une forme de violence.
Qu'est-ce qui pousse un mineur aujourd'hui à rejoindre l'extrême droite ? Parce que dans les années 1930, lorsqu'ils étaient enrôlés de force dans les Jeunesses hitlériennes, ils n'avaient pas les réseaux sociaux comme point de repère et ils ignoraient les risques. Aujourd'hui, tout s'apprend grâce à la technologie.
Encore une fois : qu'est-ce qui pousse un mineur aujourd'hui à rejoindre l'extrême droite ? Avant, c'était par obligation ; maintenant, c'est la désillusion. Parfois, je pense que c'est l'ennui. Et je ne crois pas qu'ils ressemblent plus à leurs grands-parents, dont certains ont eux aussi souffert sous une dictature.
Je pense que le problème réside dans le système éducatif, dans son incapacité à promouvoir le débat et la pensée critique, au lieu de proposer les mêmes cours fastidieux que j'ai endurés, mais ils avalent tout.
Si cette histoire vous a interpellé, partagez-la. Si vous pensez qu'il y a quelque chose qui ne devrait pas être passé sous silence, écrivez-moi. Nous en reparlerons dans le prochain épisode.
مرحباً، كيف حالكم؟ أهلاً بكم في هذا البودكاست، من جزر الكناري إلى العالم.
هذه الحلقة ليست مريحة. لم يكن من المفترض أن تكون كذلك. اليوم أفتح صفحات يتمنى الكثيرون إغلاقها: ديكتاتوريات سحقت الأصوات، وجرائم مُخبأة تحت الرايات، وصمت لا يزال يصرخ. ستسمعون شظايا من الذاكرة وتحليلات مُقلقة. لأن التذكر مقاومة. ولأن النسيان عنف أيضاً.
ما الذي يدفع قاصراً اليوم للانضمام إلى اليمين المتطرف؟ لأنه في ثلاثينيات القرن الماضي، عندما أُجبروا على الانضمام إلى شباب هتلر، لم تكن وسائل التواصل الاجتماعي مرجعاً لهم، ولم يكونوا يُدركون المخاطر، أما اليوم، فيُكتسب كل شيء بالتكنولوجيا.
مرة أخرى: ما الذي يدفع قاصراً اليوم للانضمام إلى اليمين المتطرف؟ في السابق كان ذلك بدافع الإلزام؛ أما الآن، فالعذر هو خيبة الأمل. أحياناً أعتقد أنه الملل. ولا أعتقد أنهم أصبحوا مثل أجدادهم، الذين عانى بعضهم أيضاً في ظل الديكتاتورية.
أعتقد أن المشكلة تكمن في النظام التعليمي، في فشله في تشجيع النقاش والتفكير النقدي، بل يُقدم بدلاً من ذلك نفس المحاضرات المملة التي عانيتُ منها، لكنهم يستوعبونها برمتها.
إذا لاقت هذه القصة صدى لديك، فشاركها. إذا كنت تعتقد أن هناك شيئًا لا ينبغي إسكاته، فاكتب لي. سنتحدث مجددًا في الحلقة القادمة.
안녕하세요, 잘 지내세요? 카나리아 제도에서 전 세계로 전해지는 이 팟캐스트에 오신 것을 환영합니다.
이 에피소드는 편안하지 않습니다. 그럴 의도가 없습니다. 오늘 저는 많은 사람들이 마무리하고 싶어 하는 이야기들을 시작합니다. 목소리를 짓밟았던 독재 정권, 깃발 아래 감춰진 범죄, 여전히 비명을 지르는 침묵. 여러분은 불안한 기억과 분석의 파편들을 듣게 될 것입니다. 기억한다는 것은 저항하는 것이기 때문입니다. 망각 또한 폭력이기 때문입니다.
오늘날 미성년자들이 극우에 가담하게 만드는 것은 무엇일까요? 1930년대 히틀러 유겐트에 강제로 끌려갔을 때는 소셜 미디어를 기준으로 삼을 만한 기준점도 없었고, 그 위험성도 몰랐지만, 오늘날에는 모든 것이 기술적으로 학습되기 때문입니다.
다시 한번 말씀드리자면, 오늘날 미성년자들이 극우에 가담하게 만드는 것은 무엇일까요? 예전에는 의무감에서였습니다. 이제는 환멸이라는 변명입니다. 때로는 지루함 때문이라고 생각합니다. 그리고 그들이 독재 정권 하에서 고통받았던 조부모 세대와 더 이상 닮지 않았다고 생각합니다.
문제는 교육 시스템에 있다고 생각합니다. 토론과 비판적 사고를 촉진하지 못하고, 대신 제가 참았던 지루한 강의를 계속 제공하지만 그들은 그것을 모두 삼켜버립니다.
이 이야기가 당신에게 공감된다면 공유해주세요. 침묵해서는 안 되는 일이 있다고 생각된다면 나에게 편지를 보내주세요. 다음 에피소드에서 다시 이야기해보겠습니다.
Merhaba, nasılsınız? Kanarya Adaları'ndan dünyaya uzanan bu podcaste hoş geldiniz.
Bu bölüm rahatlatıcı değil. Rahat olması da gerekmiyor. Bugün, birçok kişinin kapatmak isteyeceği sayfaları açıyorum: sesleri bastıran diktatörlükler, bayrakların altına gizlenmiş suçlar, hâlâ çığlık atan sessizlikler. Rahatsız edici anı ve analiz parçaları duyacaksınız. Çünkü hatırlamak direnmektir. Çünkü unutmak da şiddettir.
Bugün bir reşit olmayanı aşırı sağa katılmaya iten şey nedir? Çünkü 1930'larda, Hitler Gençliği'ne zorla katıldıklarında, referans noktası olarak sosyal medyayı kullanmıyorlardı ve riskleri bilmiyorlardı, ancak bugün her şey teknolojik olarak öğreniliyor.
Tekrar ediyorum: Bugün bir reşit olmayanı aşırı sağa katılmaya iten şey nedir? Eskiden zorunluluktandı; şimdi bahane hayal kırıklığı. Bazen can sıkıntısı olduğunu düşünüyorum. Ve artık bazıları diktatörlük altında acı çeken büyükanne ve büyükbabalarına benzediklerine inanmıyorum.
Bence sorun eğitim sisteminde, tartışmayı ve eleştirel düşünmeyi teşvik etmekte başarısız olmasında, bunun yerine benim katlandığım sıkıcı derslerin aynısını sunmasında, ama hepsini yutmasında yatıyor.
Bu hikaye size tanıdık geldiyse, lütfen paylaşın. Susturulmaması gereken bir şey olduğuna inanıyorsanız, bana yazın. Bir sonraki bölümde tekrar konuşuruz.
Patricia López Muñoz
Estudiante de Estudios Ingleses
Técnico Especialista en Inmigración
Técnico Superior en Animación Sociocultural
Técnico Superior en Integración Social
