Esta es la historia de dos mujeres: una es afgana y la otra iraní que tuvieron que huir de su país. Una de ella llegó sola, sin poder traer a sus hijos consigo y no ha dejado de luchar para conseguir la reunificación familiar, algo muy difícil, ya que su marido es muy intransigente. La otra, ha vivido toda su vida en España, su corazón sigue siendo iraní y defiende incansablemente los derechos de su pueblo.
En la charla surgen varios temas interesantes: la pobreza es tan extrema que las familias venden a sus hijos e incluso sus propios órganos para poder llevarse algo a la boca; y como el velo: Nilufar Saberi nunca se lo ha puesto, pero para Khadija Amin,"el velo para que las mujeres de Afganistán sepan que estoy luchando por ellas, no por mí misma”.
This is the story of two women: one is afghan and the other iranian who had to flee their country. One of her arrived alone, unable to bring her children with her and she has not stopped fighting to achieve family reunification, something very difficult, since her husband is very intransigent. The other, she has lived her whole life in Spain, her heart is still Iranian and she tirelessly defends the rights of her people.
Several interesting topics emerge in the talk: poverty is so extreme that families sell their children and even their own organs to be able to put something in their mouths; and like the veil: Nilufar Saberi has never worn it, but for Khadija Amin, "the veil so that the women of Afghanistan know that I am fighting for them, not myself."
Dies ist die Geschichte zweier Frauen , die aus ihrem Land fliehen mussten. Eine von ihnen kam allein an, konnte ihre Kinder nicht mitbringen, und sie hat nicht aufgehört, für die Familienzusammenführung zu kämpfen, was sehr schwierig ist, da ihr Ehemann sehr unnachgiebig ist. Die andere, sie hat ihr ganzes Leben in Spanien verbracht, ihr Herz ist immer noch iranisch und sie verteidigt unermüdlich die Rechte ihres Volkes.
In dem Vortrag tauchen mehrere interessante Themen auf: Die Armut ist so extrem, dass Familien ihre Kinder und sogar ihre eigenen Organe verkaufen, um etwas in den Mund nehmen zu können; und wie der Schleier: Nilufar Saberi hat ihn nie getragen, aber für Khadija Amin, "den Schleier, damit die Frauen Afghanistans wissen, dass ich für sie kämpfe, nicht für mich."
C'est l'histoire de deux femmes:l'un est afghan et l'autre iranien qui ont dû fuir leur pays. L'une d'elle est arrivée seule, incapable d'amener ses enfants avec elle et elle n'a cessé de se battre pour obtenir le regroupement familial, chose très difficile, car son mari est très intransigeant. L'autre, elle a vécu toute sa vie en Espagne, son cœur est toujours iranien et elle défend inlassablement les droits de son peuple.
Plusieurs sujets intéressants ressortent de l'exposé : la pauvreté est si extrême que les familles vendent leurs enfants et même leurs propres organes pour pouvoir mettre quelque chose dans leur bouche ; et comme le voile : Nilufar Saberi ne l'a jamais porté, mais pour Khadija Amin, « le voile pour que les femmes d'Afghanistan sachent que je me bats pour elles, pas pour moi ».
هذه قصة امرأتين: إحداهما أفغانية والأخرى إيرانية اضطررت إلى الفرار من بلدهما. وصلت إحداهن بمفردها ، غير قادرة على إحضار أطفالها معها ولم تتوقف عن القتال لتحقيق لم شمل الأسرة ، وهو أمر صعب للغاية ، لأن زوجها شديد العناد. الأخرى ، عاشت طوال حياتها في إسبانيا ، ولا يزال قلبها إيرانيًا وهي تدافع بلا كلل عن حقوق شعبها.
تظهر عدة موضوعات مثيرة للاهتمام في الحديث: الفقر مدقع لدرجة أن العائلات تبيع أطفالها وحتى أعضائهم حتى يتمكنوا من وضع شيء في أفواههم ؛ ومثل الحجاب: نيلوفر صابري لم تلبسه قط ، بل لخديجة أمين "الحجاب حتى تعرف نساء أفغانستان أنني أقاتل من أجلهن وليس نفسي".
Dit is het verhaal van twee vrouwen: de ene is Afghaans en de andere Iraans die hun land moesten ontvluchten. Een van haar is alleen aangekomen, niet in staat haar kinderen mee te nemen en ze is niet gestopt met vechten voor gezinshereniging, iets wat heel moeilijk is, aangezien haar man erg onverzoenlijk is. De andere, ze heeft haar hele leven in Spanje gewoond, haar hart is nog steeds Iraans en ze verdedigt onvermoeibaar de rechten van haar volk.
In de talk komen verschillende interessante onderwerpen naar voren: de armoede is zo extreem dat gezinnen hun kinderen en zelfs hun eigen organen verkopen om iets in hun mond te kunnen stoppen; en zoals de sluier: Nilufar Saberi heeft hem nooit gedragen, maar voor Khadija Amin, "de sluier zodat de vrouwen van Afghanistan weten dat ik voor hen vecht, niet voor mezelf."
Bu iki kadının hikayesi: biri Afgan, diğeri İranlı ve ülkelerinden kaçmak zorunda kalmış. Bir tanesi tek başına geldi, çocuklarını yanında getiremedi ve aile birleşimini sağlamak için savaşmayı bırakmadı, bu çok zor bir şey çünkü kocası çok uzlaşmaz. Diğeri ise tüm hayatını İspanya'da geçirmiş, kalbi hala İran'da ve halkının haklarını yorulmadan savunuyor.
Konuşmada birçok ilginç konu ortaya çıkıyor: Yoksulluk o kadar aşırı ki, aileler ağızlarına bir şey koyabilmek için çocuklarını ve hatta kendi organlarını satıyorlar; ve peçe gibi: Nilufar Saberi onu hiç takmadı ama Khadija Amin için "peçe ki Afganistan kadınları kendim için değil, onlar için savaştığımı bilsinler."
https://www.niusdiario.es/internacional/asia/20230326/afganistan-iran-mujeres-derechos-lucha-incansable_18_09085628.html
https://embracenepal.com/news/a-tireless-fight-to-recover-the-rights-of-women-in-afghanistan-and-iran/
No hay comentarios:
Publicar un comentario