Hello, how are you? Welcome to this podcast , from the Canary Islands to the world.
This is a raw, unfiltered look at the darkest chapters in history. In each episode, we explore dictatorships, hate crimes, and regimes of terror that left indelible scars on humanity. Silenced voices, forgotten memories, and uncomfortable truths that need to be told.
Today, I'm talking about that past we haven't left behind. Because even though decades, even centuries, have passed, there are wounds that remain open.
How do you overcome a collective trauma when those responsible are still honored in squares and streets? How can we move forward when silence remains the norm?
Consider the Franco regime in Spain, the concentration camps in Europe, the dictatorships in Latin America. In every corner of the world, there are stories that continue to hurt, not because time has stood still, but because memory was buried without justice.
Forgetting is not neutral. It erases the voices of the victims and protects the perpetrators. And we see this in the denialist discourses, in the manipulation of history books, in policies that prefer "not to stir up the past."
But remembering is an act of resistance. Telling these stories is challenging the comfort of forgetting. That's why this space exists: to give voice, to listen, to make people uncomfortable if necessary.
And with this, I conclude today's episode. See you in the next one!
If you have any comments or suggestions for future episodes, please leave me a comment.
Hallo, wie geht es dir? Willkommen zu diesem Podcast, von den Kanarischen Inseln in die Welt.
Dies ist ein ungeschönter, ungefilterter Blick auf die dunkelsten Kapitel der Geschichte. In jeder Folge untersuchen wir Diktaturen, Hassverbrechen und Terrorregime, die unauslöschliche Narben in der Menschheit hinterlassen haben. Verstummene Stimmen, vergessene Erinnerungen und unbequeme Wahrheiten, die erzählt werden müssen.
Heute spreche ich über die Vergangenheit, die wir nicht hinter uns gelassen haben. Denn obwohl Jahrzehnte, ja Jahrhunderte vergangen sind, gibt es Wunden, die offen bleiben.
Wie überwindet man ein kollektives Trauma, wenn die Verantwortlichen immer noch auf Plätzen und Straßen geehrt werden? Wie können wir vorankommen, wenn Schweigen die Norm bleibt?
Denken Sie an das Franco-Regime in Spanien, die Konzentrationslager in Europa, die Diktaturen in Lateinamerika. Überall auf der Welt gibt es Geschichten, die noch immer weh tun, nicht weil die Zeit stehen geblieben ist, sondern weil die Erinnerung ohne Gerechtigkeit begraben wurde.
Vergessen ist nicht neutral. Es löscht die Stimmen der Opfer aus und schützt die Täter. Das sehen wir in den leugnenden Diskursen, in der Manipulation von Geschichtsbüchern und in der Politik, die es vorzieht, „die Vergangenheit nicht aufzuwühlen“.
Doch Erinnern ist ein Akt des Widerstands. Diese Geschichten zu erzählen, stellt den Komfort des Vergessens in Frage. Deshalb gibt es diesen Raum: um eine Stimme zu geben, zuzuhören und Menschen, wenn nötig, Unbehagen zu bereiten.
Und damit beende ich die heutige Folge. Bis zur nächsten!
Wenn Sie Anmerkungen oder Vorschläge für zukünftige Folgen haben, hinterlassen Sie mir bitte einen Kommentar.
Bonjour, comment allez-vous ? Bienvenue dans ce podcast, des îles Canaries au monde entier.
Ce podcast offre un regard cru et sans filtre sur les chapitres les plus sombres de l'histoire. Dans chaque épisode, nous explorons les dictatures, les crimes haineux et les régimes terroristes qui ont laissé des cicatrices indélébiles sur l'humanité. Des voix réduites au silence, des souvenirs oubliés et des vérités dérangeantes qui méritent d'être dites.
Aujourd'hui, je parle de ce passé que nous n'avons pas laissé derrière nous. Car même si des décennies, voire des siècles, ont passé, des blessures restent ouvertes.
Comment surmonter un traumatisme collectif lorsque les responsables sont encore honorés sur les places et dans les rues ? Comment aller de l'avant lorsque le silence demeure la norme ?
Pensez au régime de Franco en Espagne, aux camps de concentration en Europe, aux dictatures en Amérique latine. Aux quatre coins du monde, des histoires continuent de faire mal, non pas parce que le temps s'est arrêté, mais parce que la mémoire a été enterrée sans justice.
L'oubli n'est pas neutre. Elle efface la voix des victimes et protège les auteurs. On le voit dans les discours négationnistes, dans la manipulation des livres d'histoire, dans les politiques qui préfèrent « ne pas remuer le passé ».
Mais se souvenir est un acte de résistance. Raconter ces histoires, c'est remettre en question le confort de l'oubli. C'est la raison d'être de cet espace : donner la parole, écouter, mettre les gens mal à l'aise si nécessaire.
Et c'est ainsi que je conclus l'épisode d'aujourd'hui. À bientôt pour le prochain !
Si vous avez des commentaires ou des suggestions pour les prochains épisodes, n'hésitez pas à me les laisser.
مرحباً، كيف حالكم؟ أهلاً بكم في هذا البودكاست، من جزر الكناري إلى العالم.
هذه نظرةٌ عفويةٌ وشفافةٌ على أحلك فصول التاريخ. في كل حلقة، نستكشف الديكتاتوريات، وجرائم الكراهية، وأنظمة الإرهاب التي خلّفت ندوباً لا تُمحى على الإنسانية. أصواتٌ مكتومة، وذكرياتٌ منسية، وحقائقٌ مؤلمةٌ يجب أن تُروى.
اليوم، أتحدث عن ذلك الماضي الذي لم ننساه. فرغم مرور عقود، بل قرون، لا تزال هناك جروحٌ مفتوحة.
كيف نتجاوز صدمةً جماعيةً بينما لا يزال المسؤولون يُكرّمون في الساحات والشوارع؟ كيف يُمكننا المضي قدماً والصمت هو القاعدة؟
فكّروا في نظام فرانكو في إسبانيا، ومعسكرات الاعتقال في أوروبا، والديكتاتوريات في أمريكا اللاتينية. في كل ركنٍ من أركان العالم، هناك قصصٌ لا تزال مؤلمة، ليس لأن الزمن توقف، بل لأن الذاكرة دُفنت دون عدالة.
النسيان ليس محايداً. إنه يطمس أصوات الضحايا ويحمي الجناة. ونرى هذا في خطابات الإنكار، وفي التلاعب بكتب التاريخ، وفي السياسات التي تفضل "عدم إثارة الماضي".
لكن التذكر فعل مقاومة. إن سرد هذه القصص يتحدى راحة النسيان. ولهذا السبب وُجدت هذه المساحة: لإعطاء صوت، وللاستماع، ولجعل الناس يشعرون بعدم الارتياح إذا لزم الأمر.
وبهذا، أختتم حلقة اليوم. أراكم في الحلقة القادمة!
إذا كانت لديكم أي تعليقات أو اقتراحات لحلقات مستقبلية، يُرجى ترك تعليق.
Haigh, conas atá tú? Fáilte go dtí an podchraoladh seo, ó na hOileáin Chanáracha go dtí an domhan.
Is léargas amh, gan scagadh é seo ar na caibidlí is dorcha sa stair. I ngach eipeasóid, déanaimid iniúchadh ar dheachtóireachtaí, coireanna fuatha, agus réimis sceimhle a d'fhág coilm doscriosta ar an gcine daonna. Guthanna ciúine, cuimhní cinn dearmadta, agus fírinní míchompordacha nach mór a insint.
Inniu, táim ag caint faoin am atá thart nár fhágamar inár ndiaidh. Mar cé go bhfuil blianta fada, fiú céadta bliain, caite, tá créachta ann atá fós oscailte.
Conas a sháraíonn tú tráma comhchoiteann nuair a dhéantar onóir fós dóibh siúd atá freagrach i gcearnóga agus ar shráideanna? Conas is féidir linn bogadh ar aghaidh nuair is gnách an tost?
Smaoinigh ar réimeas Franco sa Spáinn, na campaí géibhinn san Eoraip, na deachtóireachtaí i Meiriceá Laidineach. I ngach cearn den domhan, tá scéalta ann a leanann de bheith ag gortú, ní toisc go bhfuil an t-am ina sheasamh, ach toisc gur cuireadh an chuimhne gan cheartas.
Níl dearmad neodrach. Scriosann sé guthanna na n-íospartach agus cosnaíonn sé na ciontóirí. Agus feicimid é seo sna dioscúrsaí séanadh, i ionramháil leabhar staire, i mbeartais ar fearr leo "gan an t-am atá thart a chorraíl".
Ach is gníomh friotaíochta é cuimhneamh. Is dúshlán chompord na dearmaid é na scéalta seo a insint. Sin é an fáth go bhfuil an spás seo ann: guth a thabhairt, éisteacht, daoine a chur ar a suaimhneas más gá.
Agus leis seo, críochnaím eipeasóid an lae inniu. Feicfidh mé sibh sa chéad cheann eile!
Má tá aon tuairimí nó moltaí agat maidir le heipeasóidí amach anseo, fág trácht dom le do thoil.
Sawubona Unjani? Siyakwamukela kule podcast , kusukela e-Canary Islands ukuya emhlabeni.
Lokhu ukubukeka okuluhlaza, okungahlungiwe ezahlukweni ezimnyama kakhulu emlandweni. Esiqeshini ngasinye, sihlola ubushiqela, ubugebengu obunenzondo, nemibuso yobuphekula eyashiya izibazi ezingasuki esintwini. Amazwi athulisiwe, izinkumbulo ezikhohliwe, namaqiniso angakhululekile adinga ukukhulunywa.
Namuhla, ngikhuluma ngaleso sikhathi esidlule asishiyanga emuva. Ngoba nakuba sekudlule amashumi eminyaka, ngisho namakhulu eminyaka, akhona amanxeba ahlala evulekile.
Ukunqoba kanjani ukuhlukumezeka okuhlangene lapho labo abathintekayo besahlonishwa ezigcawini nasemigwaqweni? Singaqhubekela kanjani phambili lapho ukuthula kusewumkhuba?
Cabangela umbuso kaFranco eSpain, amakamu okuhlushwa eYurophu, imibuso yomashiqela eLatin America. Kuwo wonke amagumbi omhlaba, kunezindaba ezilokhu zibuhlungu, hhayi ngoba isikhathi simile, kodwa inkumbulo yangcwatshwa ngaphandle kobulungiswa.
Ukukhohlwa akuthathi hlangothi. Isula amazwi ezisulu futhi ivikele abenzi bobubi. Futhi sibona lokhu ezinkulumweni zokuphika, ekusetshenzisweni kwezincwadi zomlando, emigomeni ekhetha "ukungavusi okwedlule."
Kodwa ukukhumbula kuyisenzo sokumelana. Ukuxoxa lezi zindaba kuyinselele ukunethezeka kokukhohlwa. Kungakho lesi sikhala sikhona: ukunikeza izwi, ukulalela, ukwenza abantu bangakhululeki uma kunesidingo.
Futhi ngalokhu, ngiphetha isiqephu sanamuhla. Sibonane kwesilandelayo!
Uma unokuphawula noma iziphakamiso zeziqephu ezizayo, ngicela ungishiyele amazwana.
No hay comentarios:
Publicar un comentario