Hola ¿Qué tal?. Bienvenidos a Conviviendo entre Culturas, desde Canarias para el mundo.
Este es un viaje literario sin fronteras. Cada episodio exploro una obra, un autor o una corriente literaria de distintos rincones del planeta. Porque los libros también son pasaportes, y cada historia nos acerca a culturas, idiomas y realidades distintas.
Hoy nos adentramos en una tradición tan antigua como la humanidad misma: la de contar historias.
El arte del cuentacuentos. La voz que transmite, que emociona, que enseña.
En tiempos de pantallas, aún hay algo mágico en detenerse a escuchar un cuento narrado a viva voz.
Desde las cavernas hasta las plazas, desde las hogueras hasta los auditorios, contar historias ha sido la forma de preservar el alma de los pueblos.
Antes de que existiera la escritura, existían las voces. Y eran esas voces las que tejían mitos, advertencias, valores y memorias.
En muchas culturas africanas, indígenas, asiáticas y también en Canarias, el cuentacuentos era más que un narrador: era un sabio, un guardián de la tradición, un mediador entre lo antiguo y lo nuevo.
¿Qué hace especial a un cuentacuentos?
No solo cuenta lo que dice el texto. Cuenta lo que transmite con su voz, sus gestos, su ritmo. El buen cuentacuentos no lee: interpreta, crea, improvisa, conecta con su público.
Puede hacer reír o llorar. Puede enseñar sin moralizar. Y, sobre todo, puede sembrar en cada oyente la semilla de la curiosidad, del asombro y de la reflexión.
¿Por qué es importante recuperar esta tradición hoy?
En un mundo saturado de ruido visual, donde lo inmediato muchas veces reemplaza lo profundo, el cuentacuentos nos invita a parar y a escuchar de verdad.
Es una herramienta educativa, emocional y comunitaria. Ideal para trabajar con niños, pero también poderosa con adultos.
Además, rescatar las historias orales locales es una forma de proteger nuestra identidad cultural. Muchas lenguas y tradiciones sobreviven gracias a quienes las cuentan.
Y con esto concluyo el episodio de hoy, ¡nos vemos en el próximo!
Si tienes algún comentario o sugerencia para futuros episodios, puedes escribirme un comentario.
Hello, how are you? Welcome this podcast , from the Canary Islands to the world.
This is a literary journey without borders. Each episode explores a work, an author, or a literary movement from different corners of the planet. Because books are also passports, and each story brings us closer to different cultures, languages, and realities.
Today we delve into a tradition as old as humanity itself: that of storytelling.
The art of storytelling. The voice that transmits, that moves, that teaches.
In an age of screens, there is still something magical about stopping to listen to a story told aloud.
From caves to squares, from bonfires to auditoriums, storytelling has been the way to preserve the soul of peoples.
Before writing existed, there were voices. And it was those voices that wove myths, warnings, values, and memories.
In many African, indigenous, Asian, and Canary Islands cultures, storytellers were more than just storytellers: they were wise men, guardians of tradition, and mediators between the old and the new.
What makes a storyteller special?
They don't just tell what the text says. They tell what they convey with their voice, their gestures, and their rhythm. A good storyteller doesn't read: they interpret, create, improvise, and connect with their audience.
They can make people laugh or cry. They can teach without moralizing. And, above all, they can sow in each listener the seeds of curiosity, wonder, and reflection.
Why is it important to recover this tradition today?
In a world saturated with visual noise, where the immediate often replaces the profound, storytelling invites us to stop and truly listen.
It is an educational, emotional, and community tool. Ideal for working with children, but also powerful with adults.
Furthermore, rescuing local oral histories is a way to protect our cultural identity. Many languages and traditions survive thanks to those who tell them.
And with that, I conclude today's episode. See you in the next one!
If you have any comments or suggestions for future episodes, please leave me a comment.
Hallo, wie geht es dir? Willkommen zu diesem Podcast, von den Kanarischen Inseln in die Welt.
Dies ist eine literarische Reise ohne Grenzen. Jede Folge erkundet ein Werk, einen Autor oder eine literarische Bewegung aus verschiedenen Teilen der Welt. Denn Bücher sind auch Reisepässe, und jede Geschichte bringt uns verschiedenen Kulturen, Sprachen und Realitäten näher.
Heute tauchen wir ein in eine Tradition, die so alt ist wie die Menschheit selbst: die des Geschichtenerzählens.
Die Kunst des Geschichtenerzählens. Die Stimme, die vermittelt, die bewegt, die lehrt.
Auch im Zeitalter der Bildschirme hat es immer noch etwas Magisches, innezuhalten und einer laut erzählten Geschichte zu lauschen.
Von Höhlen bis zu Plätzen, von Lagerfeuern bis zu Auditorien – Geschichtenerzählen war schon immer der Weg, die Seele der Menschen zu bewahren.
Bevor es die Schrift gab, gab es Stimmen. Und es waren diese Stimmen, die Mythen, Warnungen, Werte und Erinnerungen webten.
In vielen afrikanischen, indigenen, asiatischen und kanarischen Kulturen waren Geschichtenerzähler mehr als nur Geschichtenerzähler: Sie waren weise Männer, Hüter der Tradition und Vermittler zwischen Alt und Neu.
Was macht einen Geschichtenerzähler so besonders?
Er erzählt nicht nur, was der Text sagt. Er erzählt, was er mit seiner Stimme, seinen Gesten und seinem Rhythmus vermittelt. Ein guter Geschichtenerzähler liest nicht: Er interpretiert, erschafft, improvisiert und verbindet sich mit seinem Publikum.
Er kann Menschen zum Lachen oder Weinen bringen. Er kann lehren, ohne zu moralisieren. Und vor allem kann er in jedem Zuhörer Neugier, Staunen und Nachdenken wecken.
Warum ist es wichtig, diese Tradition heute wiederzuentdecken?
In einer Welt voller visueller Geräusche, in der das Unmittelbare oft das Tiefgründige ersetzt, lädt uns das Geschichtenerzählen ein, innezuhalten und wirklich zuzuhören.
Es ist ein pädagogisches, emotionales und gemeinschaftliches Werkzeug. Ideal für die Arbeit mit Kindern, aber auch wirkungsvoll bei Erwachsenen.
Darüber hinaus ist die Rettung lokaler mündlicher Überlieferungen ein Weg zum Schutz unserer kulturellen Identität. Viele Sprachen und Traditionen überleben dank derer, die sie erzählen.
Und damit beende ich die heutige Folge. Bis zur nächsten!
Wenn Sie Anmerkungen oder Vorschläge für zukünftige Folgen haben, hinterlassen Sie mir gerne einen Kommentar.
Bonjour, comment allez-vous ? Bienvenue dans ce podcast, des îles Canaries au monde entier.
Un voyage littéraire sans frontières. Chaque épisode explore une œuvre, un auteur ou un mouvement littéraire de différents horizons. Car les livres sont aussi des passeports, et chaque histoire nous rapproche de cultures, de langues et de réalités différentes.
Aujourd'hui, nous plongeons dans une tradition aussi vieille que l'humanité : celle du conte.
L'art du conte. La voix qui transmet, qui émeut, qui enseigne.
À l'ère des écrans, il y a encore quelque chose de magique à s'arrêter pour écouter une histoire racontée à voix haute.
Des grottes aux places, des feux de joie aux auditoriums, le conte a été le moyen de préserver l'âme des peuples.
Avant l'écriture, il y avait des voix. Et ce sont ces voix qui ont tissé mythes, avertissements, valeurs et souvenirs.
Dans de nombreuses cultures africaines, autochtones, asiatiques et canariennes, les conteurs étaient bien plus que de simples conteurs : ils étaient des sages, des gardiens de la tradition et des médiateurs entre l’ancien et le nouveau.
Qu’est-ce qui distingue un conteur ?
Il ne se contente pas de raconter le texte. Il raconte ce qu’il transmet par sa voix, ses gestes et son rythme. Un bon conteur ne lit pas : il interprète, crée, improvise et crée un lien avec son public.
Il peut faire rire ou pleurer. Il peut enseigner sans moraliser. Et, surtout, il peut susciter chez chaque auditeur la curiosité, l’émerveillement et la réflexion.
Pourquoi est-il important de renouer avec cette tradition aujourd’hui ?
Dans un monde saturé de bruit visuel, où l’immédiat remplace souvent le profond, le conte nous invite à nous arrêter et à écouter véritablement.
C’est un outil éducatif, émotionnel et communautaire. Idéal pour travailler avec les enfants, il est aussi puissant avec les adultes.
De plus, préserver les histoires orales locales est un moyen de protéger notre identité culturelle. De nombreuses langues et traditions survivent grâce à ceux qui les transmettent.
C'est ainsi que je conclus l'épisode d'aujourd'hui. À bientôt pour le prochain !
Si vous avez des commentaires ou des suggestions pour les prochains épisodes, n'hésitez pas à me les laisser.
مرحباً، كيف حالك؟ أهلاً بكم في هذا البودكاست، من جزر الكناري إلى العالم.
هذه رحلة أدبية بلا حدود. تستكشف كل حلقة عملاً، أو مؤلفاً، أو حركة أدبية من مختلف أرجاء الكوكب. فالكتب أيضاً جوازات سفر، وكل قصة تقربنا من ثقافات ولغات وحقائق مختلفة.
نغوص اليوم في تقليد عريق قدم البشرية: سرد القصص.
فن سرد القصص. الصوت الذي ينقل، ويحرك، ويعلّم.
في عصر الشاشات، لا يزال هناك سحرٌ في التوقف للاستماع إلى قصة تُروى بصوت عالٍ.
من الكهوف إلى الساحات، ومن النيران إلى القاعات، كان سرد القصص وسيلةً للحفاظ على روح الشعوب.
قبل وجود الكتابة، كانت هناك أصوات. وكانت تلك الأصوات هي التي نسجت الأساطير والتحذيرات والقيم والذكريات.
في العديد من الثقافات الأفريقية والآسيوية وثقافات جزر الكناري، كان رواة القصص أكثر من مجرد رواة قصص: كانوا حكماء، وحُماة للتقاليد، ووسطاء بين القديم والجديد.
ما الذي يجعل الراوي مميزًا؟
لا يكتفي الراوي برواية ما يقوله النص، بل ينقل ما ينقله بصوته وإيماءاته وإيقاعه. الراوي الجيد لا يقرأ: بل يُفسّر، ويُبدع، ويُرتجل، ويتواصل مع جمهوره.
بإمكانه أن يُضحك الناس أو يُبكيهم. يُعلّم دون تلقّي دروس أخلاقية. والأهم من ذلك كله، أن يزرع في كل مستمع بذور الفضول والدهشة والتأمل.
لماذا من المهم استعادة هذا التقليد اليوم؟
في عالمٍ مُشبعٍ بالضجيج البصري، حيث غالبًا ما يحل المباشر محل العميق، يدعونا سرد القصص إلى التوقف والإنصات بصدق.
إنها أداة تعليمية وعاطفية ومجتمعية. مثالية للعمل مع الأطفال، ولكنها أيضًا فعّالة مع البالغين.
علاوة على ذلك، يُعدّ إنقاذ التاريخ الشفوي المحلي وسيلةً لحماية هويتنا الثقافية. فالعديد من اللغات والتقاليد لا تزال قائمة بفضل من رووها.
وبهذا، أختتم حلقة اليوم. إلى اللقاء في الحلقة القادمة!
إذا كانت لديكم أي تعليقات أو اقتراحات للحلقات القادمة، يُرجى ترك تعليق.
Sveiki, kaip laikaisi? Sveiki atvykę į šią tinklalaidę iš Kanarų salų į pasaulį.
Tai literatūrinė kelionė be sienų. Kiekviename epizode nagrinėjamas kūrinys, autorius ar literatūrinis judėjimas iš skirtingų planetos kampelių. Nes knygos taip pat yra pasai, o kiekviena istorija priartina mus prie skirtingų kultūrų, kalbų ir realybių.
Šiandien pasineriame į tradiciją, tokią seną kaip pati žmonija: pasakojimo tradiciją.
Pasakojimo menas. Balsas, kuris perduoda, kuris juda, kuris moko.
Ekranų amžiuje vis dar yra kažkas magiško sustoti ir pasiklausyti garsiai pasakojamos istorijos.
Nuo urvų iki aikščių, nuo laužų iki auditorijų, pasakojimas buvo būdas išsaugoti žmonių sielas.
Prieš atsirandant raštui, buvo balsai. Ir būtent tie balsai pynė mitus, įspėjimus, vertybes ir prisiminimus.
Daugelyje Afrikos, čiabuvių, Azijos ir Kanarų salų kultūrų pasakotojai buvo daugiau nei tiesiog pasakotojai: jie buvo išminčiai, tradicijų sergėtojai ir tarpininkai tarp seno ir naujo.
Kas daro pasakotoją ypatingu?
Jis ne tik pasakoja tai, ką sako tekstas. Jis perteikia tai, ką perteikia savo balsu, gestais ir ritmu. Geras pasakotojas neskaito: jis interpretuoja, kuria, improvizuoja ir užmezga ryšį su savo auditorija.
Jis gali prajuokinti ar pravirkdyti žmones. Jis gali mokyti nemoralizuodamas. Ir, svarbiausia, jis gali kiekviename klausytoje pasėti smalsumo, nuostabos ir apmąstymų sėklas.
Kodėl šiandien svarbu atgaivinti šią tradiciją?
Vizualinio triukšmo persmelktame pasaulyje, kur tiesioginis dažnai pakeičia giluminį, pasakojimas kviečia mus sustoti ir iš tikrųjų klausytis.
Tai edukacinė, emocinė ir bendruomeninė priemonė. Idealiai tinka darbui su vaikais, bet taip pat veiksminga ir su suaugusiaisiais.
Be to, vietos žodinės istorijos išsaugojimas yra būdas apsaugoti mūsų kultūrinį identitetą. Daugelis kalbų ir tradicijų išlieka tų, kurie jas pasakoja, dėka.
Ir tuo baigiu šiandienos epizodą. Iki pasimatymo kitame!
Jei turite kokių nors komentarų ar pasiūlymų būsimiems epizodams, palikite man komentarą.
Maitei mba'éichapa? Peguerohory ko podcast , Islas Canarias guive ko yvy ape ári.
Kóva ha’e peteĩ jeguata literario ndorekóiva frontera. Káda episodio ohesa’ỹijo peteĩ tembiapo, peteĩ haihára térã peteĩ movimiento literario opaichagua esquina planeta-gui. Pórke umi lívro haʼe avei pasaporte, ha káda istória ñanemoag̃uive diferénte kultúra, idióma ha umi mbaʼe oikóvare.
Ko’áĝa ñañembopypuku peteĩ tradición itujáva yvypóraicha voi: pe tembiasakue ñemombe’u rehegua.
Pe arte mombe’upy rehegua. Ñe’ẽ ombohasáva, omýiva, ombo’éva.
Peteĩ época de pantalla-pe, oĩ gueteri peteĩ mba’e mágico japytávo ñahendu haĝua peteĩ tembiasakue oñemombe’úva hatã.
Kukua guive plaza peve, fogata guive auditorio peve, tembiasakue ha’e tape oñeñongatu haguã pueblo ánga.
Oĩ mboyve jehai, oĩkuri ñe’ẽ. Ha ha’e umi ñe’ẽ otejáva mito, advertencia, valor ha mandu’a.
Heta cultura África, indígena, Asia ha Islas Canarias-pe, umi tembiasakue omombe’úva ndaha’éikuri tembiasakue omombe’úva añónte: ha’ekuéra ha’e kuimba’e iñarandúva, tradición ñangarekoha ha mediador tuja ha ipyahúva apytépe.
Mba’épa ojapo peteĩ tembiasakue omombe’úvagui especial?
Haʼekuéra nomombeʼúi mbaʼépa heʼi pe téxto. Haʼekuéra omombeʼu mbaʼépa ombohasa iñeʼẽ rupive, umi gesto ha iritmo rupive. Peteĩ tembiasakue omombe’u porãva nomoñe’ẽi: ointerpreta, omoheñói, oimprovisa ha ojoaju umi ohendúva ndive.
Ikatu ombopuka térã ombopuka tapichakuérape. Ikatu ombo’e hikuái oñemomoralisávo’ỹre. Ha, opa mba’e ári, ikatu oñotỹ hikuái peteĩ teĩ ohendúvape umi semilla curiosidad, asombro ha reflexión rehegua.
Mbaʼérepa iñimportánte jarrekupera ko tradisión koʼág̃arupi?
Peteĩ mundo saturado ruido visual-gui, pe inmediato omyengoviahápe jepi pe ipypukúva, tembiasakue ñane’invita japyta ha ñahendu añete haĝua.
Ha’e peteĩ tembipuru tekombo’e, temiandu ha komunida rehegua. Ideal oñemba'apo haguã mitãnguéra ndive, pero avei ipoderoso kakuaáva ndive.
Avei, ojesalvávo umi historia oral local ha’e peteĩ tape ñañangareko haĝua ñande identidad cultural rehe. Heta ñe’ẽ ha jepokuaa oikove umi omombe’úva rupive.
Ha upéva reheve, amohu’ã ko árape episodio. ¡Rojohecha pe ótrope!
Oiméramo reguereko mba’e comentario térã sugerencia umi episodio oúvape ĝuarã, eheja chéve peteĩ comentario.
Patricia López Muñoz
Técnico Superior en Animación Sociocultural
Técnico Especialista en Inmigración
Técnico Superior en Integración Social
